மொழிபெயர்ப்பு: கல் சூப்

The Stone Soup

It was a late and cold winter day and the wandering Mullah Nasruddin was homeless and hungry. The cold wind and the looting burglars had blown away even the little chance of hospitality a pilgrim might have expected on the road. Farmers shut themselves behind their walls hoping to forget the harsh world outside. Under the circumstances, nobody would offer a poor hungry traveller the charity of some food and a warm, sheltered bed for the night.

After almost a dozen doors had been slammed in his face, Mullah Nasruddin tried a different tack... He knocked on the tall wooden doors of a rich household on the hillside. “Allah help you,” said a servant from inside, “but we have nothing to give today!” “A master cook of the sultans doesn’t need much,” Nasruddin replied. “Only a cauldron of water to prepare my stone soup.” “Stone soup!” the inhabitants were intrigued.

During the cold winter months, the evenings were long and people were always eager to amuse themselves with strange accounts. So they let him in. “Pray, let me have a cauldron of fresh water on the fire,” said Mullah.

So they gave him the water and lit a fire. Mullah then removed a carefully wrapped river stone from his bag. He washed the stone thoroughly and placed it in the water to boil. The whole household gathered around to see the “stone soup” being prepared. After a while, Mullah borrowed a large spoon and tasted the broth: “Umm! Very good! It needs just one pinch of salt while it simmers.”

(To be continued...)

கல் சூப்

நடுநடுங்கும் குளிரான அந்திமாலை பொழுது அது. ஒதுங்க இடமில்லாமல் கடும் பசியில் வீதியில் அலைந்து திரிந்து கொண்டிருந்தார் முல்லா நஸ்ருதீன். குளிர்ந்த காற்று மற்றும் கொள்ளைகாரர்களின் நடமாட்டம் இருக்கும் சூழல் அது. இதனால் வீதியில் உள்ள ஒரு யாத்திரிகருக்கு அந்த ஊர் மக்கள் விருந்தோம்பல் அளிப்பதற்கான சிறிய வாய்ப்பு கூட இல்லை.

வெளியில் உள்ள கடுமையான சூழலை மறந்துவிடும் நம்பிக்கையோடு தங்களது வீட்டு கதவுகளை விவசாயிகள் அடைத்துக் கொண்டனர். இந்தச் சூழ்நிலையில், பசியால் வாடும் ஏழைப் பயணிக்கு யாரும் உணவு மற்றும் இரவு தங்குவதற்கு வெப்பமான படுக்கையுடன் கூடிய தங்குமிடத்தை வழங்கவே மாட்டார்கள்.

ஏறக்குறைய ஒரு டஜன் கதவுகள் முகத்துக்கு நேராக சாத்தப்பட்ட பிறகு, முல்லா நஸ்ருதீன் வித்தியாசமான முயற்சியை மேற்கொண்டார். மலையடிவாரத்தில் இருந்த ஒரு பணக்கார வீட்டின் உயரமான மரக் கதவை தட்டினார். அல்லா உங்களுக்கு உதவி செய்யட்டும். இன்று எங்களிடம் கொடுக்க எதுவும் இல்லை என்று உள்ளேயிருந்து ஒரு வேலைக்காரன் சொன்னான்.

சுல்தான்களின் தலைசிறந்த சமையல்காரருக்கு அதிகம் தேவையில்லை என்று நஸ்ருதீன் பதிலளித்தார். என் கல் சூப் தயார் செய்ய தேவை ஒரு கொப்பரை தண்ணீர் மட்டுமே என்றார். கல் சூப்பா? வீட்டுக்காரர்கள் ஆர்வமுற்றனர்.

நடுங்கும் குளிர்கால மாதங்களில், நீண்ட மாலை நேரம் என்பதால் ஊர் மக்கள் எப்போதும் விசித்திரமான நடப்புகளை கேட்டு தங்களை மகிழ்வித்துக் கொள்ள ஆர்வமாக இருந்தனர். அதனால் முல்லாவை உள்ளே அனுமதித்தனர்.

தயை கூர்ந்து அடுப்பின் மீது வைக்க ஒரு கொப்பரை நல்ல நீர் தாருங்கள் என்று முல்லா கூறினார்.

அதனால் தண்ணீரைக் கொடுத்து நெருப்பை மூட்டினார்கள். பின்னர் முல்லா தனது பையில் இருந்து கவனமாக வைக்கப்பட்டிருந்த ஆற்று கல்லை வெளியே எடுத்தார். கல்லை நன்றாகக் கழுவி தண்ணீரில் போட்டுக் கொதிக்க வைத்தார். கல் சூப் தயார் செய்யப்படுவதைப் பார்க்க அந்த வீட்டில் உள்ள அனைவரும் கூடினர்.

சிறிது நேரம் கழித்து, முல்லா ஒரு பெரிய கரண்டியைக் கடனாக வாங்கிக் குழம்பைச் சுவைத்தார். ம்ம்ம்! மிகவும் நன்றாக உள்ளது. அது கொதிக்கும் போது ஒரு சிட்டிகை உப்பு தேவை என்றார்.

கதை தொடரும்...

- முனைவர் தி.ந.கீதா | கட்டுரையாளர்: ஆங்கிலத் துறை முன்னாள் உதவிப் பேராசிரியர்