Water! Water!
Mullah went on regular travels to other lands to broaden his horizons and learn about other cultures. On one occasion, he reached an inn late at night. The owner was delighted that Mullah would be his guest for the night. “O Mullah, I am honoured that a man like you will be putting up at my place. It will be a pleasure for my servants and me to look after your every need. In case you require anything at night, simply call out and one of us will be at your service immediately.”
Mullah was flattered to be accorded such respect in a strange land. Well past midnight, Mullah awoke with a searing thirst. “Water! Water!” he called out into the darkness of the night, but there was no response. “Water! Water!” he repeated at the top of his voice, but still nobody came at his call.
Mullah was now exasperated and angry, besides being thirsty. He knew that if he didn’t get water within minutes, his mouth would be on fire. So he tried another tack: “fire! fire!” he yelled at the top of his lungs. Within a minute nearly half the inn seemed to have descended upon him, carrying pitchers of water. “Where? Where is the fire?” asked the owner of the inn in alarm.
“Here! Right here!” said Mullah, indicating his mouth.
தண்ணீர் தண்ணீர்
முல்லா தனது எல்லைகளை விரிவுபடுத்தவும், மற்ற கலாச்சாரங்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்ளவும் மற்ற நாடுகளுக்கு பயணம் செய்வதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தார். ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், இரவு வெகுநேரம் கழித்து ஒரு விடுதியை அடைந்தார்.
இரவு விருந்தினராக முல்லா வந்ததால் உரிமையாளர் மகிழ்ச்சியடைந்தார். ஓ முல்லா, உங்களைப் போன்ற ஒரு மனிதர் என் இருப்பிடத்துக்கு வந்திருப்பதால் பெருமைப்படுகிறேன்.
உங்களுடைய ஒவ்வொரு தேவையையும் கவனிப்பதில் நானும் எனது வேலையாட்களுக்கும் மகிழ்ச்சி அடைகிறோம். இரவு உங்களுக்கு ஏதாவது தேவைப்பட்டால், அழைக்கவும், எங்களில் ஒருவர் உடனடியாக உங்கள் சேவையை பூர்த்தி செய்வோம் என்றார் விடுதி உரிமையாளர்.
அந்நிய தேசத்தில் இவ்வளவு பெரிய மரியாதை கிடைத்ததற்காக முல்லா பெருமிதம் கொண்டார். நள்ளிரவு கடந்தது. முல்லா தாகத்துடன் எழுந்தார். "தண்ணீர்! தண்ணீர்!" அவர் இரவின் இருளில் அழைத்தார். ஆனால், எந்த பதிலும் எங்கிருந்தும் வரவில்லை. "தண்ணீர்! தண்ணீர்!" அவர் தனது குரலின் உச்சத்தில் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னார். ஆனாலும் அவரது அழைப்பிற்கு யாரும் வரவில்லை.
முல்லா இப்போது தாகமாகவும் கோபமாகவும் இருந்தார். சில நிமிடங்களில் தண்ணீர் வரவில்லையென்றால் வாயில் தீப்பிடித்துவிடும் என்று அவர் நினைத்தார். எனவே அவர் மற்றொரு தந்திரத்தை முயன்றார். “தீ! தீ!” அவர் சத்தமாக கத்தினார்.
ஒரு நிமிடத்தில் விடுதியில் உள்ள பாதிக்கும் மேற்பட்டோர் தண்ணீர் குடங்களை சுமந்து கொண்டு முல்லாவை நோக்கி திடுதிப்பென ஓடி வந்தனர். "எங்கே? நெருப்பு எங்கே?" அச்சத்தில் விடுதியின் உரிமையாளர் கேட்டார்.
"இதோ! இங்கேதான்!” என்று முல்லா தன் வாயைக் காட்டினார்.
கட்டுரையாளர்: ஆங்கிலத் துறை முன்னாள் உதவிப் பேராசிரியர்