Mulla loaded a barrel of cherries on his donkey, and went off to the bazaar to sell them. On his way, a group of about a dozen children noticed him, and were elated to see all the cherries he was carrying. They began dancing and singing in anticipation of eating cherries.“Mulla,” they said, “please give us some.” Now, Mulla was in a dilemma. On one hand, he adored children and did not want to disappoint them; but on the other hand, he loved profits and did not want to sacrifice them either. After thinking the matter over, he took six cherries out of the barrel and gave them to the children.“Can we have more?” the children asked.“Listen,” Mulla replied, “these cherries all taste the same. What difference does it make if each of you eat half a cherry, or each of you eat fifty?”
Another day, carrying Oranges Mulla was riding a donkey, and at the same time was supporting a sack of oranges over his shoulder. His friends saw him and asked, “Why are you going to the trouble of carrying that sack over your shoulder. Why don’t you just attach it to the donkey?” Mulla replied, “I am not an abusive man. My donkey already has to carry me-do you think it would be fair to add the weight of these oranges?”
A man noticed Mulla intently inspecting the ground outside his house.“Mulla,” he said, “what are you looking for?” “I’m looking for a ring I dropped,” Mulla replied.“Oh,” the man replied as he also began searching. “Well where exactly were you standing when you dropped it?”“In my bedroom,” Mulla replied, “not more than a foot in front of my bed.” “Your bedroom?!“ the man asked. “Then why are you searching for it out here near your doorway. “Because,” Mulla explained, “there is much more light out here.”
முல்லா தனது கழுதையின் மீது ஒரு பீப்பாய் நிறைய செர்ரி பழங்களை ஏற்றிக் கொண்டு, அவற்றை விற்க அங்காடி சென்றார். செல்லும் வழியில், ஒரு டஜன் சிறார் அவரைக் கவனித்தனர். மேலும் அவர் எடுத்துச் சென்ற அனைத்து செர்ரிகளையும் பார்த்து மகிழ்ச்சியடைந்தனர். தாங்கள் சாப்பிட செர்ரி பழங்கள் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் பூரிப்புடன் அவர்கள் ஆடி பாடத் தொடங்கினர். முல்லா எங்களுக்கு கொஞ்சம் கொடுங்கள் என்று அச்சிறுவர்கள் கூறினர். இப்போது, முல்லா ஒரு இக்கட்டான நிலையிலிருந்தார். ஒருபுறம், அவர் குழந்தைகளை
ரசித்தார். அவர்களை ஏமாற்ற விரும்பவில்லை. மறுபுறம், அவர் லாபம் ஈட்ட விரும்பினார். அதனையும் தியாகம் செய்ய விரும்பவில்லை. யோசித்த பிறகு, அவர் பீப்பாயிலிருந்து ஆறு செர்ரிகளை எடுத்து குழந்தைகளிடம் கொடுத்தார். இன்னும் சாப்பிட கிடைக்குமா? என்று குழந்தைகள் கேட்டனர். இந்த செர்ரிகள்அனைத்தும் ஒரே மாதிரியான சுவைகொண்டவையே. நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் அரை செர்ரி சாப்பிட்டாலும் அல்லது ஒவ்வொருவரும் ஐம்பது சாப்பிட்டாலும் எந்த வித்தியாசமும் இருக்க போவதில்லை என்றார் முல்லா.
மற்றொரு நாள் ஆரஞ்சு பழங்களை சுமந்தபடி கழுதையின் மீது சவாரி செய்தார் முல்லா. அதிலும் ஆரஞ்சுப் பழங்களைத் தோளில் தாங்கிக் கொண்டு இருந்தார். முல்லாவை கண்ட அவரது நண்பர்கள், ஏன் அந்தச் சாக்கைத் தோளில் சுமந்தபடி சவாரி செய்கிறாய் கழுதையின் மேல் அதனை வைக்கக் கூடாதா என்று கேட்டனர். நான் மோசமான மனிதன் அல்ல. என் கழுதை ஏற்கெனவே என்னைச் சுமக்க வேண்டியுள்ளது. இதில் இந்த ஆரஞ்சுப் பழங்களையும் சேர்த்து அதை சுமக்க செய்வது நியாயமாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறீர்களா? என்று கேட்டார் முல்லா.
முல்லா தனது வீட்டுக்கு வெளியே தரையை உன்னிப்பாகப் பார்ப்பதைக் கவனித்தார் ஒருவர். நீ என்ன தேடுகிறாய்? என்று அவர் முல்லாவிடம் கேட்டார். நான் தொலைத்த மோதிரத்தைத் தேடுகிறேன் என்றார் முல்லா. அந்த நபரும் சேர்ந்து தேடத் தொடங்கினார். சரி, நீ அதனை தொலைத்தபோது சரியாக எங்கே நின்று கொண்டிருந்தாய்? என அந்த நபர் கேட்க என் படுக்கையறையில். என் படுக்கைக்கு முன்னால் ஒரு அடிக்கு தாண்டி இருக்காது என்றார் முல்லா.உன் படுக்கையறையிலா? அப்படியானால், அதை ஏன் இங்கே உனது வீட்டு வாசலுக்கு அருகில் தேடுகிறாய்? என அவர் கேட்க, ஏனென்றால் இங்கேதான் அதிக வெளிச்சம் இருக்கிறது என்றார் முல்லா.
கட்டுரையாளர்: ஆங்கிலத் துறை முன்னாள் உதவிப் பேராசிரியர்