மொழிபெயர்ப்பு: சிங்கத்தை கண்டு உனக்கு அச்சமில்லையா தெனாலி ராமா?

Are you not afraid of the Lion Tenali Rama?

When Thenali Raman was mocked by the village people he remained silent and said nothing. The next day, he noticed the lion moving from east to west on the outskirts of the village. It had footprints. Most of the villagers know this, so they don't go there now. But people who don't know all this often get caught in the clutches of lions and die. Every day there was an accident. Observing this Tenali Raman thought for a while. Then he said some young men should go with me with stick, rope and spade in hand. I want to see, where is that place? If not the lion, take a look at the lion's footprints ridiculed the young man, to which everyone laughed.

At last Tenali Raman reached the place where the lion hunted most of the people. He looked around and then asked them to dig a pit in the middle. Then the pit is well covered with grass and bushes. A goat was tied on the other side of the pit. Then everyone sat on the high scaffolding. After a while the goat started bleating hearing the arrival of the lion. The lion raised its tail at the same speed as the goat screamed, but after reaching a short distance, it suddenly tripped and fell into the pit. At the same time, the youth of the village came with sticks and tied the lion and left it in the forest. Then large wires were erected between the forest and the village. A few days later, Tenali Raman reached the court from his village after the holidays. By then, the story of catching the lion reached Vijayanagar. King Krishnadevaraya asked Tenali Raman,"Rama, you caught a lion in the village, are you not afraid?" Tenali Raman smiled and said, "Maharaja, here in the court, I bear the mocking arrows of such great warriors and tolerate them too. What will a small lion in the jungle do to me?" Hearing this, the Maharaj laughed, but the minister and the courtiers hesitated to laugh.

சிங்கத்தை கண்டு உனக்கு அச்சமில்லையா தெனாலி ராமா?

கிராமவாசிகளால் தெனாலி ராமன் கேலி செய்யப்பட்டபோது அவர் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தார். அடுத்த நாள், சிங்கம் கிராமத்தின் புறநகர் பகுதியில் கிழக்கிலிருந்து மேற்காக நகர்வதை அவர் கவனித்தார். அதனுடைய கால்தடங்கள் இருந்தன. பெரும்பாலான கிராமவாசிகளுக்கு இது தெரியும், எனவே அவர்கள் இப்போது அங்கு செல்லவில்லை. ஆனால் தெரியாதவர்கள அறியாமல் சென்று சிங்கத்தின் பிடியில் சிக்கி உயிரிழப்பது வழக்கம். தினமும் இப்படிப்பட்ட ஏதாவது ஒரு விபத்து நடந்து கொண்டே இருந்தது. இவற்றை கவனித்த தெனாலி ராமன் சிறிது நேரம் யோசித்தார். சில இளைஞர்கள் கையில் தடி, கயிறு மற்றும் மண்வெட்டியுடன் என்னுடன் வாருங்கள் என்று தெனாலி ராமன் கூறினார். நான் பார்க்க வேண்டும், அந்த இடம் எங்கே என்று சிங்கம் வழக்கமாக நடமாடும் இடத்தை பற்றி விசாரித்தார். உடனே அங்கிருந்த கிராம் இளைஞன், "சிங்கம் இல்லையென்றால், சிங்கத்தின் கால் தடங்ககளை ஒரு பார்வை பாருங்கள்" என்று பரிகாசமாக பேசினான். அதைக் கேட்டு அனைவரும் சிரித்தனர்.

இறுதியில் சிங்கம் பலரை வேட்டையாடிய இடத்தை தெனாலி ராமன் அடைந்தார். அவர் சுற்றிப் பார்த்தார், பின்னர் நடுவில் ஒரு குழி தோண்டச் சொன்னார். பின்னர் குழி, புல் மற்றும் புதர்களால் நன்கு மூடப்பட்டது. குழியின் மறுபுறம் ஒரு ஆடு கட்டப்பட்டிருந்தது. பின்னர் அனைவரும் உயரமான சாரத்தில் ஏறி அமர்ந்தனர். சிறிது நேரத்தில் சிங்கத்தின் வருகையைக் கேட்டு ஆடு சிணுங்கத் தொடங்கியது. ஆடு கத்தும் வேகத்தில் சிங்கம் அதே வேகத்தில் வாலை உயர்த்திக் கொண்டு அதை நோக்கி ஓடி வந்தது. ஆனால் சிறிது தூரம் வந்தவுடன் திடீரென கால் இடறி குழியில் விழுந்தது. அதே சமயம் ஊர் இளைஞர்கள் தடிகளை ஏந்தி வந்து சிங்கத்தை கட்டி காட்டில் விட்டனர். பின்னர் வனப் பகுதிக்கும் கிராமத்துக்கும் இடையே பெரிய கம்பிகள் அமைக்கப்பட்டன.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, விடுமுறை முடிந்தவுடன் தெனாலி ராமன் தனது கிராமத்திலிருந்து அரசவைக்குச் சென்றார். அதற்குள் சிங்கத்தைப் பிடிக்கும் கதை விஜயநகரத்தையும் எட்டியது. மன்னர் கிருஷ்ணதேவ ராயர் தெனாலி ராமனிடம் கேட்டார், "கிராமத்தில் சிங்கத்தைப் பிடித்தாய் என்று கேள்விப்பட்டேனே ராமா, உனக்குப் பயமில்லையா?" தெனாலி ராமன் சிரித்துக்கொண்டே, "மகாராஜா, இதே அரசவையில், நான் எத்தனை பெரிய வீரர்களின் கேலி அம்புகளைத் தாங்கி, அவர்களையும் பொறுத்துக் கொள்கிறேன். அப்படி இருக்க காட்டில் இருக்கும் ஒரு சிறிய சிங்கம் என்னை என்ன செய்யும்?” என்று கேட்டார். இதைக் கேட்டு மன்னர் சிரித்தார். ஆனால், அமைச்சரும் அரசவை உறுப்பினர்களும் சிரிக்க இயலாமல் சற்றுத் தயங்கினர். - கட்டுரையாளர்: ஆங்கிலத் துறை முன்னாள் உதவிப் பேராசிரியர்