உலகின் மிக நீண்ட நெடிய இந்திய அரசமைப்புச் சட்டம் அரசியல் நிர்ணய அவையில் ஏற்கப்பட்டு, இன்றுடன் 75 ஆண்டுகள் ஆகின்றன. இறையாண்மை கொண்ட சோஷலிச மதச்சார்பற்ற ஜனநாயகக் குடியரசான இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து மக்களுக்கும் சமூக, பொருளாதார, அரசியல் நீதி; கருத்து, நம்பிக்கை, வழிபாட்டுக்குரிய சுதந்திரம்; சட்டத்தின் முன் சமத்துவமும் சம வாய்ப்பும்; தனிமனித மாண்பை வலியுறுத்தும் சகோதரத்துவம், தேசத்தின் ஒற்றுமையும் ஒருமைப்பாடும் பேணப்படும் என்று அரசமைப்பின் அடிநாதமாகத் திகழும் முகப்புரை அறிவிக்கிறது.
அம்பேத்கர் வலியுறுத்திய சமத்துவம்: தனிமனிதனின் மாண்பைக் காப்பாற்று வதில்தான் இந்நாட்டின் மேன்மை பறைசாற்றப்படுகிறதே தவிர, பண்டைய நாகரிகப் பெருமிதங்களிலோ, எதிர்கால வல்லரசுக் கனவுகளிலோ அல்ல. அதனால்தான் தனிமனித மாண்பையும் சமத்துவத்தையும் அரசமைப்பின் முகப்புரையில் அம்பேத்கர் இடம்பெறச் செய்தார். முடியரசுகளின் கீழும் அந்நியர் ஆக்கிரமிப்புகளாலும் ஆட்பட்டிருந்த இம்மண்ணில், எண்ணற்ற சட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டிருப்பினும் அவை இங்கு புரையோடிப்போயிருந்த சாதிய சமூக அமைப்பைக் கேள்விக்கு உள்ளாக்கவில்லை. முதன்முறையாக, சாதிப் பாகுபாட்டை ஏற்க மறுத்த அரசமைப்புச் சட்டம் இந்த வகையில்தான் ஒரு முதன்மையான சமூக ஆவணமாக மிளிர்கிறது.
நம்முடைய அரசமைப்புச் சட்டம் உருவாக்கப்படும் வரை, ஒருவர் என்ன சாதியில் பிறந்திருக்கிறார் என்பதை அளவுகோலாகக் கொண்டே அவருடைய தகுதி வரையறுக்கப்பட்டு, அவருடைய பிறப்புரிமையான வாக்குரிமையும் இன்ன பிற உரிமைகளும் தீர்மானிக்கப்பட்டன. இதை நிராகரித்து, இந்நாட்டில் பிறந்த ஒருவர் எவ்விதப் பிறவிப் பாகுபாடும் இன்றி - முற்றும் முதலுமாக - ஒரு மனிதராக அங்கீகரிக்கப்படுகிறார்; அவருக்கு ஒரு மதிப்பு இருக்கிறது; வயது வந்ததும் அவருக்கு ஒரு வாக்கு இருக்கிறது என்பதை அம்பேத்கர், ‘ஒரு மனிதன் - ஒரு மதிப்பு - ஒரு வாக்கு’ என்றார். இதுவே நம் அரசமைப்புச் சட்டம் நமக்கு வழங்கிய தலைசிறந்த அங்கீகாரமாகும்.
அரசமைப்புச் சட்டம் உருவாக்கப்படுவதற்கு முன்பும், தற்போது சட்டரீதியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் பட்டியல் சாதி ஊராட்சி மன்றத் தலைவர்கள் சந்திக்கும் தீண்டாமைக் கொடுமைகள் நாள்தோறும் செய்தியாக்கப்படும் இன்றைய சூழலிலும், கிராமங்களே அமைதிக்கும் ஜனநாயகப் பண்புக்கும் பிறப்பிடமாகப் போற்றப்படுகின்றன. ஆனால் இதை ஏற்க மறுத்த அம்பேத்கர், ‘இந்திய நாட்டின் அழிவுக்குக் கிராமக் குடியரசுகளே பொறுப்பு. வட்டார, வகுப்புவாதப் போக்குகளைக் கண்டிப்பவர்கள், கிராமங்களைத் தூக்கிப் பிடிப்பவர்களாக இருப்பது வியப்பளிக்கிறது.
வட்டார வெறியின் கழிவுத்தொட்டியாகவும் அறியாமை நிறைந்த இருள் குகையாகவும் குறுகிய மனப்பான்மை, சாதியத்தின் பிறப்பிடமாகவும் உள்ளதுதானே கிராமம்? எனவேதான் கிராமத்தை ஒதுக்கிவிட்டு, அரசமைப்புச் சட்டம் தனிமனிதனைத் தன்னுடைய அடிப்படை அலகாகக் கொண்டுள்ளது’ என்று நாடாளுமன்றத்தில் எடுத்துரைத்தார் (அம்பேத்கர் ஆங்கில நூல் தொகுப்பு:13; பக். 62).
சிவில் சமூகத்தின் கடப்பாடு: அரசமைப்புச் சட்டத்தைக் கையளித்து நவம்பர் 25, 1949 அன்று நாடாளுமன்ற அவையில் அம்பேத்கர் ஆற்றிய வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பேருரை, நம் கல்விக்கூடங்களின் பாடத்திட்டம் ஆக்கப்பட வேண்டும். அரசமைப்புச் சட்டம் தயாரிக்கப்பட்டபோது எழுந்த சவால்கள், நாடாளுமன்ற ஜனநாயகத்தை அரசமைப்புச் சட்டம் அடிப்படையாகக் கொண்டிருப்பதற்கான நியாயம், அரசமைப்புச் சட்டம் முன்மொழியும் அடிப்படை உரிமைகள் ஏன் எவ்வித நிபந்தனையும் இன்றி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கான தர்க்கம், பிற நாட்டின் அரசமைப்புச் சட்டங்களுக்கும் நம் நாட்டுச் சட்டத்துக்குமான ஒப்பீடு, 2,473 சட்டத் திருத்தங்கள் செய்யப்பட்டதற்கான காரணங்கள், கூட்டாட்சித் தத்துவம் குறித்த தெளிவான விளக்கம், மத்திய - மாநில அரசுகளின் உறவு எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கான இலக்கணம் என முற்பகுதி உரை அமைந்திருக்கிறது.
அம்பேத்கர் உரையின் பிற்பகுதி, நாம் இதுவரை கவனப்படுத்தியிராத சிவில் சமூகத்தை நெறிமுறைப்படுத்துவதற்கானது. நாம் அரசியல் ஜனநாயகத்தோடு நிறை வடைந்துவிடக் கூடாது; நம்முடைய அரசியல் ஜனநாயகத்தை ஒரு சமூக ஜனநாயகமாக மாற்றியாக வேண்டும் என்று வலியுறுத்தும் அம்பேத்கர், அடித்தளத்தில் சமூக ஜனநாயகம் இல்லாது போனால், அரசியல் ஜனநாயகம் நிலைத்து நிற்காது என்கிறார்.
தவிர, சமூக ஜனநாயகம் என்பது சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம் ஆகியவற்றையே வாழ்க்கையின் அடிப்படைக் கொள்கைகளாக அடையாளப்படுத்தும் ஒரு வாழ்க்கை முறை என்றும், அவற்றைத் தனித்தனியாக விளங்கிக்கொள்ளக் கூடாது என்றும் சுதந்திரம் - சமத்துவம் - சகோதரத்துவம் என்பவை ஒன்றோடு ஒன்று இணைந்தவை; ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றைப் பிரித்துவிட்டால், ஜனநாயகத்தின் அடிப்படையே வீழ்த்தப்படும் என்றும் அம்பேத்கர் எச்சரிக்கிறார்.
தீண்டாமை அதன் அனைத்து வடிவங்களிலும் ஒழிக்கப்படுகிறது என்று சட்டத்தில் இடம்பெற்றுக் குற்றமாகவும் ஆக்கப்பட்டு, அது ஒரு பாவம் என்று பள்ளிக்கூடங்களில் கற்பிக்கப்படும் நிலையிலும் அது முற்றாக ஒழிக்கப்படவில்லை என்ற ஆதங்கத்தால், 75 ஆண்டு கால இந்தியக் குடியரசு திகைத்து நிற்கிறது.
அன்றாடம் சக மனிதர்கள் மீது தீண்டாமை, பாகுபாடு, வன்கொடுமை நடக்கும்போதெல்லாம் அரசாங்கம், நிர்வாகம், காவல் துறை, ஆட்சியில் இருக்கும் கட்சிகள் மீதான விமர்சனம் என்கிற அளவில் சிவில் சமூகம் நிறை வடைந்துவிடுகிறது. தவிர, சட்டம் தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டும்; குற்றவாளிகளுக்குக் கடும் தண்டனை உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும்; பாதிக்கப்படும் பட்டியல் சாதியினருக்கு விழிப்புணர்வு அளிக்கப்பட வேண்டும் என்றெல்லாம் பரிந்துரைக்கும் சிவில் சமூகம், தனக்கான கடப்பாட்டை மட்டும் கடைப்பிடிக்கத் தவறுகிறது.
கிராமங்களில் வெளிப்படையாகவும் (மா)நகரங்களில் நுட்பமாகவும் சாதிப் பாகுபாட்டைக் கடைப்பிடிக்கும் சிவில் சமூகம், உலக அளவிலும் அகமணங்களைக் குற்றமாகக் கருதுவதில்லை என்பதோடு, அதை நியாயப்படுத்தவும் செய்கிறது. பிறப்பின் அடிப்படையிலான சாதியை அடிப்படை அலகாகச் சட்டம் நிராகரித்த பிறகும், அதையே திருமண விளம்பரங்களில் முன்னிலைப்படுத்த சிவில் சமூகம் கிஞ்சித்தும் வெட்கப்படுவதில்லை.
சமூகத்தின் ஒரு பிரிவினரை வெறுத்து ஒதுக்குவது (Social ostracisation) மரண தண்டனையைவிடக் கொடூரமானது என்பார் அம்பேத்கர். ஆனால், ஜனநாயகத்துக்கு எதிரான சிவில் சமூகத்தின் போக்கைத் தண்டிப்பதற்கு இங்கு எந்தச் சட்டமும் இல்லை. தவிர, சிவில் சமூகத்தின் பிரதிநிதிகள்தான் சட்டத்தை நிறைவேற்றும் அலுவலர்களாகவும் வலம் வருகின்றனர்.
காலங்காலமாக அரசு/ அரசியல் மீது பழியைச் சுமத்தும் சாதியச் சமூகம், தன்னைக் குற்றநீக்கம் செய்து கொள்ளும்வரை, அம்பேத்கர் சுட்டிக்காட்டியது போல, ஜனநாயகமற்ற இந்திய மண்ணில் ஜனநாயகம் என்பது மேற்பூச்சாக மட்டுமே இருக்கும். தீண்டாமையை மட்டுமே குற்றமாக்கி, சாதியைப் பண்பாடாக ஆராதிக்கும் நிலையே அரசமைப்பின் துடிப்பான செயல்பாட்டுக்குத் தடையாக இருக்கிறது. இத்தருணத்தில், சமூகத்தின் தார்மிக மனசாட்சியால்தான் உரிமைகள் பாதுகாக்கப்படுகின்றனவே தவிர, சட்டங்களால் அல்ல என்ற அம்பேத்கரின் கூற்றை நாம் பொருத்திப் பார்க்க வேண்டும்.
அரசமைப்பு அறம்: இறுதியாக, அரசமைப்பு அறத்தைத் தீர்வாக முன்னிறுத்தும் அம்பேத்கர், வேறு சில ஆபத்துகளையும் சுட்டுகிறார்: ‘அரசமைப்புச் சட்டம் அமைதி வழியில் செயல்படுத்தப்படுவதற்கு அரசமைப்பு அறம் (Constitutional morality) வளர்த்தெடுக்கப்பட வேண்டும் என்பதை அனைவரும் ஏற்றுக்கொண்டாலும், அத்துடன் பின்னிப் பிணைந்துள்ள இரு செய்திகளைப் பொதுவாக ஏற்க மறுக்கிறோம்.
ஒன்று, ஒரு நாட்டின் அரசமைப்பும் நிர்வாக அமைப்பு முறையும் நெருங்கிய தொடர்புடைய, ஒத்திசைவோடு பயணிக்க வேண்டியவை. மற்றொன்று, நிர்வாக அமைப்பு முறையின் வடிவத்தில் மாற்றங்களை ஏற்படுத்துவதன் வழியாக, அரசமைப்புச் சட்டத்தின் வடிவத்தையே மாற்றியமைத்து, அதைச் செயலற்றதாக மாற்றிவிடக்கூடிய சாத்தியப்பாடும் இருக்கிறது.
இது, அரசமைப்புச் சட்டத்தின் அடிப்படைக்கே எதிரானது’ (அம்பேத்கர் ஆங்கில நூல் தொகுப்பு:13; பக். 60). அரசமைப்பின் அடிப்படையைக் காக்கும் பொறுப்பை நமக்கு உணர்த்தும் வகையில், பாரெங்கும் நெடிதுயர்ந்து நிற்கும் அம்பேத்கரின் கரங்களில் தவழும் அரசமைப்புச் சட்டம் - சாதிய மனப்பாங்கை மறுதலித்து - அரசமைப்பு அறத்தை நம் சமூக வாழ்க்கை முறைப் பண்பாடாக வளர்த்தெடுக்க வேண்டிய அவசியத்தையே நொடிதோறும் உணர்த்துகிறது.
- தொடர்புக்கு: dalitmurasu@gmail.com